De derde dag van de huttentocht werden viel er 's nachts bij de hut een 40 tot 60 centimeter sneeuw. Het bleef bovendien sneeuwen en het zicht was nog steeds in de orde van 50 meter. Dat betekende dat je ook niet kon zien hoe de sneeuwpakketten boven je er bij lagen. Robert besloot mede daarom dat het niet verantwoord was via de pas terug te lopen naar de auto. In plaats daarvan voerde hij ons via Italië naar Montgenevre. Overigens was de tocht nog steeds niet risicoloos. Robert schatte het risico zo hoog in dat hij ons een stuk van 200 meter een voor een rennend heeft laten afleggen.

De hut waar we in hebben geslapen. De huttenwaard en zijn hulpje sloten de hut na ons vertrek af en kwamen ons na. Robert heeft daarna telkens met de huttenwaard overlegd over te volgen route en de huttenwaard is als hulp-gids opgetreden bij het gevaarlijk stuk (hij had evenals Robert een radio bij zich). Op de foto is goed te zien dat het nog steeds sneeuwt.

De eerst 3,5 kilometer moesten we door de diepe net gevallen sneeuw heen. Dat was heel hard werken voor de voorste man/vrouw en ook nog behoorlijk inspannend voor nummer twee en drie. Daarna was het er een spoor, en was het voor de volgende makkelijker. De mensen voorop, die soms tot over een middel door de sneeuw waden, werden dan ook regelmatig afgelost en alleen de sterksten (lees: met name Robert, onze gids) liepen voorop.

 

Dat je ondanks het slechte weer geen lol kunt hebben blijkt uit onderstaande foto...

In Montgenevre aangekomen troffen we Karin, de vrouw van Jos, om de chauffeurs terug te brengen naar de auto's. Zo kwam het dat Robert, Jos, Karin en ondergetekende weer verder moesten, terwijl de rest van de groep het café in dook. Omdat dit geen deel uitmaakte van de eigenlijke huttentocht, heb ik de foto's op de volgende pagina gezet.
 

Vorige

Index

Volgende