Zoals op de vorige pagina vermeld, moesten Robert, Jos, Karin en ondergetekende nog de auto's ophalen voordat we verder konden. Terwijl de rest van de groep het café, mochten wij afzien. Tot Cervieres ging het goed. Het (onverharde) weggetje omhoog was echter niet geruimd. Sterker nog, de sneeuwruimer had een mooie sneeuwwal van een 60 centimeter hoog opgeworpen, die we mochten wegscheppen. Daarna in de auto van Karin, met Robert achter het stuur en sneeuwkettingen om de wielen omhoog. Dat was niet echt jofel, de auto reageerde niet goed op het stuur. De eerste sneeuwketting verloren we toen Robert moest uitwijken voor een sufferd die zijn hond niet bij zich hield. Even verderop verloren we de tweede en besloot Robert dat we beter verder konden lopen. Terwijl Robert, Jos en Karin de auto van Karin keerde, ging ik alvast vooruit. Robert haalde me uiteraard al snel in.

Hier bereiken we (op de terugweg) de auto van Karin. Robert is hier overgestapt op de auto van Karin, en Jos heeft verder gereden met het busje. Vanaf Cervieres is Robert weer in het busje gestapt en is Karin vooruit gereden naar La Bergerie om voor ons weer een maaltijd te gaan bereiden.

 

Zo zagen de auto's eruit bij aankomst. Op de auto's is minder sneeuw blijven liggen door de wind.

Vlakbij Cervieres - je kunt het kerkje van het dorp al zien liggen.

Na terugkomst in La Bergerie wachtte ons wederom een heerlijke maaltijd bereid door Karin (witlof met banaan in ham en kaas, dat gaan wij ook nog eens proberen). Daarna kwam het moment van afscheidvan Robert, die 's avonds langs kwam. Hij heeft ons een poster van het nationaal park met een van zijn schitterende foto's (daar kan ik gewoon niet aan tippen, maar ja, hij heeft wel eens voor een paar foto's zeven weken lang twee tot drie maal per week van vier uur 's ochtends tot zeven uur 's avonds in een schuilhut gezeten, dat heb ik er niet voor over).
 

Na het ontbijt kwam het moment van afscheid van Jos en Karin. Zij verwachten later die dag weer een nieuwe groep. Om 9.30u reden wij weg. Ik was natuurlijk weer eigenwijs en moest zo nodig de Col du Lautaret over (oranje en later rode lijn op de kaart). De rest van de groep reed over Gap (groene lijn op de kaart). Daar deden ze om twee reden verstandig aan. Ten eerste waren de condities op de Col zodanig dat je sneeuwbanden of sneeuwkettingen moest hebben, en ik was de enige meet sneeuwbanden dus dat was voor de rest lastiger geweest. Ten tweede belanden we in de file. Over de 8 kilometer van de afslag Les Deux Alpes tot de afslag Alp de Huez hebben we 2 uur gedaan. Ik heb daarna een andere route gekozen (de oranje en gele lijn op de kaart), volgens de file informatie was er nog 8 kilometer langzaam rijdend verkeer en 5 kilometer file. Deze alternatieve route was overigens schitterend: de sneeuw van de voorgaande dagen in combinatie met de zon van de dagen daarvoor. Helaas was mijn rolletje op...